اختلال بیش‌فعالی (ADHD): از شناخت تا درمان‌های نوین
بیشتر کودکان سالم در برهه‌ای از زمان، بی‌توجه، بیش‌فعال یا تکانشی هستند. طبیعی است که کودکان پیش‌دبستانی گاهی دامنه توجه کوتاهی داشته و نتوانند فعالیتی خاص را مدتی طولانی انجام دهند. اما زمانی‌که این بی‌توجهی‌ها، داشتن انرژی بیش‌ازحد و موارد مشابه در طول زمان تکرار شوند، والدین نگران ابتلای فرزندان خود به ADHD خواهند بود. اختلال بیش‌فعالی از کودکی شروع شده و تا بزرگسالی نیز ادامه دارد؛ بنابراین علاوه‌بر کودکان، علائم بیش فعالی در بزرگسالان نیز زیاد دیده می‌شود. به‌همین‌دلیل در این مقاله از مجله سلامت دکترساینا به بررسی علت ADHD، علائم بیش فعالی بزرگسالان و کودکان و روش‌های درمان می‌پردازیم.
اختلال بیش‌فعالی (ADHD) چیست؟
اختلال بیش فعالی یا نقص توجه (به انگلیسی: Attention-Deficit/Hyperactivity Disorder) که به اختصار به آن ADHD می‌گویند، نوعی اختلال رشدی طولانی‌مدتی (مزمن) است که میلیون‌ها کودک را تحت تاثیر قرار داده و اغلب تا بزرگسالی ادامه پیدا می‌کند. ADHD شامل ترکیبی از مشکلات مداوم است که بیشتر شامل موارد زیر هستند:
- مشکل در توجه کردن و تمرکز؛
- بیش‌فعالی؛
- تکانشی بودن.
بیش فعالی در کودکان باعث کاهش عزت‌نفس شده و برقراری روابط را برای آن‌ها مشکل می‌کند؛ در نتیجه، این کودکان معمولا عملکرد ضعیفی در مدرسه دارند. از طرفی، ADHD باعث اختلال در عملکرد اجرایی کودکان و بزرگسالان می‌شود، به‌این‌مفهوم که توانایی فرد برای مدیریت افکار، احساسات و رفتارهای خود با مشکل روبه‌رو شده یا مختل خواهد شد.
برخی از مطالعات نشان داده که تفاوت‌هایی در شبکه‌های عصبی مغز و انتقال‌دهنده‌های عصبی یا نوروترانسمیترهای افراد مبتلا به بیش‌فعالی وجود دارد. باتوجه‌به اینکه، اختلال بیش‌فعالی اثرات مخرب زیادی در زندگی اجتماعی و شخصی کودکان و بزرگسالان دارد، در ادامه ابتدا به بررسی انواع آن پرداخته و سپس اطلاعاتی درباره روش‌های درمانی ارائه می‌شود.
انواع ADHD
اکنون که می‌دانید اختلال بیش فعالی چیست باید با انواع آن نیز آشنا شوید تا اقدامات لازم برای درمان اصولی انجام شود.
۱. بی‌توجهی
در این نوع ADHD، بیشتر علائم شامل بی‌توجهی هستند که به‌معنای مشکل در تمرکز و ادامه انجام یک کار است.
۲. بیش‌فعالی و تکانشی
در این نوع ADHD، بیشتر علائم شامل بیش‌فعالی و تکانشی بدون بی‌توجهی هستند. این علائم می‌تواند شامل رفتار مخرب نیز باشد. در ادامه به بررسی مفهوم بیش‌فعالی و تکانشی بودن می‌پردازیم:
- بیش‌فعالی: به‌معنای فعالیت بیش‌ازحد است که می‌تواند شامل رفتارهای خطرناک و مخرب نیز باشد.
- تکانشی بودن: به‌معنای داشتن انرژی بیش‌ازحد، و رفتار کردن بدون فکر درباره نتیجه یا اثر آن رفتار است.
۳. ترکیبی
این نوع ADHD، ترکیبی از علائم بی‌توجهی و علائم بیش‌فعالی و تکانشی را دارد.
علائم و نشانه‌های ADHD در سنین مختلف
علائم و نشانه‌های ADHD معمولا قبل از ۱۲سالگی شروع می‌شوند اما ممکن است در برخی از کودکان حتی از ۳ سالگی نیز مشاهده شود. علائم بیش فعالی در کودکان می‌تواند خفیف، متوسط یا شدید باشد. بنابراین لازم است آن‌ها را در دو یا چند محیط مختلف مانند خانه و مدرسه بررسی کرد. همان‌طور که اشاره شد، این علائم باعث ایجاد مشکلاتی در رشد و زندگی روزمره خواهند شد و تا بزرگسالی نیز ادامه دارند.
الف. علائم بیش‌فعالی (ADHD) در کودکان
علائم بیش‌فعالی در کودکان معمولا قبل از ۱۲ سالگی شروع می‌شوند. این علائم شامل عدم توانایی کودک در توجه به چیزها (بی‌توجهی)، داشتن سطح انرژی بالا (بیش‌فعالی) و عدم توانایی او در کنترل تکانه‌ها (تکانشگری) هستند. بنابراین برای اینکه بدانید علائم بیش فعالی چیست ابتدا باید نوع ADHD غالب مشخص شود.
علائم ADHD با بی‌توجهی غالب
کودکانی که به این نوع از ADHD مبتلا هستند، معمولا ویژگی‌هایی شامل عدم تمرکز، بی‌توجهی به چیزها، بی‌نظمی و فراموشی دارند. اما نکته اصلی اینجاست که آن‌ها ویژگی بیش‌فعالی و تکانشی بودن را نخواهند داشت.
این نوع از اختلال ADHD با نام اختلال کاهش توجه یا ADD شناخته می‌شود؛ بنابراین کودکانی که به این اختلال مبتلا هستند، سطح بالایی از انرژی را ندارند و نشانه‌های تکانشگری و تحریک‌پذیری را نشان نمی‌دهند.
| نوع بی‌توجهی | توضیحات |
| حواس‌پرتی | این دسته از کودکان به‌راحتی دچار حواس‌پرتی شده و از کاری که در حال انجام آن هستند، منحرف می‌شوند. |
| کاهش تمرکز و توجه | هنگام انجام تکالیف مدرسه یا در خانه و هنگام بازی، تمرکزشان را از دست می‌دهند. |
| به‌تعویق انداختن کارها | تنفر از انجام کاری، خودداری از انجام تکالیف، به تعویق انداختن آن‌ها یا داشتن حس بد نسبت به فعالیت‌هایی که نیاز به نشستن‌های طولانی‌مدت دارند؛ بنابراین تکالیف مدرسه را تمام نمی‌کنند. |
| بی‌توجهی | هنگامی که با کودک صحبت می‌کنید، به‌نظر می‌رسد که به شما توجه نکرده یا گوش نمی‌دهد، حتی اگر مستقیما با او صحبت کنید. |
| بی‌نظمی | فراموش‌کار است و در سازمان‌دهی کارهای روزانه خود با مشکل مواجه می‌شود. |
| سردرگمی | برای انجام کارهای عادی، مسیرهای واضح و مشخصی را دنبال نمی‌کند چون در دنبال کردن دستورالعمل‌ها مشکل دارد. |
| بی‌دقتی | به جزئیات توجه نمی‌کند. |
| گُم‌کردن چیزها | وسایل موردنیاز برای انجام وظایف یا فعالیت‌های روزمره مانند وسایل انجام تکالیف مدرسه و حتی اسباب‌بازی‌های خود را گُم می‌کند. |
علائم ADHD با بیش‌فعالی و تکانشی بودن غالب
کودکان مبتلا به این نوع از ADHD، ویژگی‌هایی مانند بی‌قراری و حرکات تکانشی را نشان داده و از طرفی معمولا تصمیم‌های ناگهانی می‌گیرند. انرژی این کودکان بالاست اما مشکلی در تمرکز و توجه ندارند. این اختلال راحت‌تر از ADD یا ADHD با بی‌توجهی غالب قابل‌تشخیص خواهد بود چون همان‌طور که اشاره شد، این دسته از کودکان انرژی بالایی دارند.
| نوع بیش‌فعالی و تکانشی شدن | توضیحات |
| تحرک زیاد | با دست‌ها و پاهایش بازی می‌کند، آن‌ها را تکان میدهد یا روی صندلی وول می‌خورد. |
| فعالیت بیش‌ازحد | مدام در حال جنب‌وجوش است و در موقعیت‌هایی که مناسب نیست می‌دود یا از جایی بالا می‌رود. |
| آرام و قرار نداشتن | وقتی روی صندلی می‌نشیند، مدام پیچ‌وتاب می‌خورد، اشیای مختلف را تکان داده و وقتی پشت میز مدرسه می‌نشیند مدام با دست و پا به میز ضربه می‌زند. |
| پُرحرفی | بیشتر از بچه‌های دیگر صحبت می‌کند. |
| پُرسروصدا است | نمی‌تواند فعالیت‌های روزمره مانند بازی‌ها و مکالمات را بدون سروصدا انجام دهد. |
| قطع کردن حرف دیگران | مکالمه دیگران را قطع کرده، وسط صحبت آن‌ها می‌پرد، در فعالیت‌های دیگران دخالت می‌کند و قبل از اینکه سؤالی کامل از او پرسیده شود، جواب آن را می‌گوید. |
| پاسخ‌های ناگهانی | به سؤالات دیگران پاسخ‌های ناگهانی میدهد. |
| وقفه در فعالیت دیگران | در حرف‌ها و بازی‌ها یا فعالیت‌های همکلاسی‌ها و دوستان خود وقفه ایجاد می‌کند. |
| منتظر نماندن برای نوبت (عدم تحمل انتظار) | نمی‌تواند منتظر رسیدن نوبت بماند. |
| یک جا نمی‌نشیند | در زمان‌های نامناسب صندلی کلاس یا جلسه را ترک می‌کند. |
ب. علائم بیش‌فعالی (ADHD) در نوجوانان و بزرگسالان
- سریع حواسش پرت می‌شود.
- شروع یا تمام کردن کارها برایش سخت است.
- اغلب بی‌قرار است.
- خیلی پُرحرف بوده و اغلب حرف دیگران را قطع می‌کند.
- به‌راحتی نمی‌تواند تمرکز کند.
- تکانشی است، یعنی بدون درنظرگرفتن عواقب کاری، آن را انجام میدهد.
- مستعد ریسک کردن است.
- به‌راحتی عصبانی و کلافه می‌شود.
- در کنار آمدن با احساساتش مشکل دارد.
- ایجاد یا حفظ دوستی برایش سخت است.
- بی‌نظم بوده و اغلب وسایلی مانند سوئیچ و کیف پول را گُم می‌کند.
- معمولا دیر به سر کار و جلسه می‌رسد.
- رانندگی پُرخطر دارد.
- وظایف خود را به‌موقع انجام نداده و آن‌ها را به‌تعویق می‌اندازد.
- مطابق دستورالعمل‌ها پیش نمی‌رود.
- رفتارهای بی‌ادبانه، توهین‌آمیز و انفجاری دارد.
- بی‌نظم بوده و در اولویت‌بندی کارها مشکل دارد.
- در مقابله با استرس مشکل دارد.
- برنامه‌ریزی آن‌ها ضعیف است.
- نوسانات مکرر خلق‌وخو دارد.
- مهارت مدیریت زمانش ضعیف است.
- از طرد شدن می‌ترسد.
- در سازش با دیگران مشکل دارد.
- عزت‌نفس پایینی دارد.
- اختلال خواب دارد.
ADHD در پسران و دختران فرق دارد؟
ADHD در پسران بیشتر از دختران رخ میدهد. از طرفی، رفتارها در پسران و دختران می‌تواند متفاوت باشد. به‌عنوان‌مثال ممکن است پسران بیش‌فعال‌تر باشند، در حالی‌که دختران تمایل دارند به‌صورت پنهانی بی‌توجهی کنند.
عوامل مؤثر در بروز ADHD
هنوز علت دقیق ADHD مشخص نیست و تحقیقات ادامه دارد اما برخی عوامل ممکن است در ابتلای افراد به این اختلال دخیل باشند که در ادامه بررسی خواهند شد.
۱. نقش ژنتیک و وراثت در بروز بیش‌فعالی
ژنتیک نقش مهمی در ابتلا به اختلال ADHD دارد. بنابراین اگر یکی از بستگان خونی مانند والدین، خواهر یا برادر، مبتلا به این اختلال یا سایر بیماری‌های روانی باشند، احتمال ابتلای نوزاد به ADHD افزایش پیدا می‌کند. در نتیجه، یکی از اصلی‌ترین عوامل خطر این اختلال، ژن‌ها و وراثت هستند. کودک مبتلا به ADHD به‌احتمال ۱ به ۴، والدینی مبتلا به بیش‌فعالی دارد.
۲. زایمان زودرس
مطالعات نشان داده یکی از عوامل خطر مؤثر در بروز ADHD زایمان زودرس یا نارس بودن نوزاد است.
۳. آناتومی و عملکرد مغز
سطح پایین‌تر فعالیت در بخش‌هایی از مغز که توجه و سطح فعالیت را کنترل می‌کنند، ممکن است با ADHD مرتبط باشد.
۴. آسیب وارده به سر
اگر در دوران جنینی یا حین تولد آسیبی به سر نوزاد وارد شود، احتمال ابتلا به ADHD افزایش پیدا می‌کند.
۵. عوامل زیست‌محیطی
در موارد بسیار نادر، قرار گرفتن در معرض سموم محیطی مانند سرب می‌تواند روی رشد و رفتار کودک تأثیر بگذارد.
۶. سبک زندگی والدین
سیگار کشیدن یا مصرف مواد مخدر در دوران بارداری، احتمال ابتلای نوزاد به اختلال بیش‌فعالی را افزایش میدهد.
عوارض بیش فعالی
اختلال بیش‌فعالی در افراد ممکن است عوارض زیر را به‌همراه داشته باشد:
- عملکرد ضعیف در مدرسه یا محل کار؛
- بیکاری؛
- مشکلات مالی؛
- مشکل با قانون؛
- سوءمصرف مواد مخدر، سیگار و الکل؛
- تصادفات مکرر رانندگی؛
- روابط ناپایدار؛
- سلامت روانی و جسمی ضعیف؛
- اعتمادبه‌نفس پایین؛
- افکار خودکشی.
روش‌های تشخیص اختلال بیش‌فعالی
همان‌طور که اشاره شد، محققان مطمئن نیستند که دقیقا چه عاملی باعث اختلال بیش‌فعالی می‌شود، اگرچه بسیاری از مطالعات نشان داده که ژن‌ها نقش بزرگی در این موضوع دارند.
هشدار
نکته مهم اینکه تشخیص ADHD در بزرگسالان کار دشواری است، چون برخی از علائم این اختلال شبیه علائم اختلالاتی مانند اضطراب و اختلالات خلقی هستند. بنابراین لازم است از روش‌های مختلفی برای تشخیص ADHD استفاده کرد که به شرح زیر هستند.
ارزیابی‌های بالینی و روان‌سنجی
علائم ADHD اغلب باید در دوران کودکی (قبل از ۱۲سالگی) شروع شوند اما این علائم تا دوران نوجوانی و بزرگسالی ادامه پیدا می‌کنند. بنابراین معیار تشخیص بر اساس سن، کمی متفاوت و به شرح زیر است.
- کودکان تا ۱۶ سال: کودکان تا این سن باید حداقل ۶ علامت از علائم بی‌توجهی، بیش‌فعالی و تکانشگری یا هر دو را داشته باشند.
- نوجوانان بالای ۱۶ سال و بزرگسالان: نوجوانان و بزرگسالان باید حداقل ۵ علامت از بی‌توجهی، بیش‌فعالی و تکانشگری یا هر دو را نشان دهند.
شرایط علائم برای تشخیص ADHD
- علائم حداقل به‌مدت ۶ ماه رخ دهند.
- علائم در دو یا چند موقعیت (خانه، مدرسه، محل کار، در جمع دوستان و غیره) وجود داشته باشند.
- فرد باید اختلال در عملکرد تحصیلی، کاری یا اجتماعی داشته باشد.
لازم است بدانید که استرس، اختلالات خواب، اضطراب، افسردگی و سایر شرایط، حتی بیماری‌های جسمی می‌توانند علائمی مشابه علائم ADHD ایجاد کنند. بنابراین پزشک متخصص باید ارزیابی کاملی انجام دهد تا علت علائم مشخص شود چون تشخیص درست، عامل مهمی در ارائه درمان مؤثر است.
در ادامه، پزشک متخصص اقدامات زیر را انجام میدهد:
- پزشک متخصص، سلامت روان و سابقه پزشکی فرد از جمله خلق‌وخو و شرایط سلامتی گذشته یا فعلی او را بررسی می‌کند. همچنین می‌توانید برای مشاوره سریع و راحت از خدمات روانپزشک آنلاین استفاده کنید تا ارزیابی دقیقی دریافت نمایید.
- به رفتارهای فعلی و رفتارهای دوران کودکی و تجربیات مدرسه (در بزرگسالی) توجه کرده و برای به‌دست‌آوردن اطلاعات بیشتر اجازه صحبت با خانواده، دوستان، همکاران، معلمان و دیگر افراد را می‌گیرد. این افراد باید بیمار را به‌خوبی شناخته و رفتارهای او را در محیط‌های مختلف دیده باشند.
- پزشک آزمون‌های روان‌شناختی از فرد می‌گیرد تا مهارت‌های شناختی مانند حافظه کاری، عملکرد اجرایی (توانایی برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری)، توانایی بصری و فضایی یا استدلال او را بررسی کند.
نقش معلمان و والدین در شناسایی اختلال بیش‌فعالی (ADHD)
والدین و معلمان از جمله کسانی هستند که بیشترین زمان را با کودکان مبتلا به ADHD در دو محیط مختلف خانه و مدرسه صرف می‌کنند؛ بنابراین آموزش به این دو دسته از افراد می‌تواند به تشخیص سریع‌تر اختلال بیش‌فعالی در کودکان کمک کند.
اختلالات همراه با بیش‌فعالی
ADHD به‌خودی‌خود باعث مشکلات روانی یا رشدی دیگر نمی‌شود اما اختلالات دیگری اغلب با بیش‌فعالی رخ می‌دهند که درمان آن را چالش‌برانگیز خواهند کرد. این اختلالات به شرح زیر هستند:
۱. اختلالات خلقی
بسیاری از افراد مبتلا به ADHD اختلالات خلقی دیگری مانند افسردگی و اختلال دوقطبی نیز دارند. مشکلات خلقی لزوما و به‌صورت مستقیم ناشی از بیش‌فعالی نیستند، اما الگوهای مکرر شکست‌ها و ناامیدی‌های ناشی از ADHD می‌توانند افسردگی را بدتر کنند.
۲. اختلالات اضطرابی
اختلالات اضطرابی در افراد مبتلا به بیش‌فعالی نسبتا زیاد رخ می‌دهند. این نوع اختلالات ممکن است باعث نگرانی بیش‌ازحد، عصبی بودن و سایر علائم شوند؛ در نتیجه، اضطراب می‌تواند با چالش‌ها و موانع ناشی از اختلال ADHD، بدتر شود.
۳. اختلال سلوک
این وضعیت شامل رفتارهای ضداجتماعی مانند دزدی، دعوا، تخریب اموال و آسیب رساندن به افراد یا حیوانات است.
۴. اختلال بی‌نظمی خلقی مخرب (DMDD)
این اختلال شامل تحریک‌پذیری، خیلی زود عصبی شدن و عدم کنترل رفتاری است.
۵. اختلال نافرمانی مقابله‌ای
این وضعیت معمولا به‌عنوان الگویی از رفتار منفی، خصمانه و نافرمانی نسبت به افرادی که در قدرت هستند تعریف می‌شود.
۶. ناتوانی در یادگیری
افراد مبتلا به ADHD ممکن است در آزمون‌های مختلف، نمرات پایین‌تری نسبت به سن، هوش و تحصیلاتشان کسب کنند. ناتوانی‌های یادگیری می‌تواد شامل مشکلاتی در درک و برقراری ارتباط نیز باشد.
۷. اختلال وسواس فکری-عملی یا OCD
OCD الگویی از افکار و ترس‌های ناخواسته است که منجر به رفتارهای تکراری می‌شود. این اختلال مانع فعالیت‌های روزانه شده و فرد را پریشان می‌کند.
۸. اختلالات طیف اوتیسم
بیماری اوتیسم مربوط به رشد مغز بوده و می‌تواند بر نحوه تفکر و معاشرت فرد با دیگران تأثیر بگذارد.
۹. اختلالات تیک
این بیماری شامل حرکات تکراری یا صداهای ناخواسته به‌نام تیک است که به‌راحتی قابل‌کنترل نیستند.
۱۰. سایر اختلالات روانپزشکی
افراد مبتلا به ADHD در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلالات روانپزشکی مانند اختلالات شخصیتی، اختلال انفجاری متناوب و اختلال مصرف مواد مخدر قرار دارند.
درمان‌ها و راهکارهای مدیریت ADHD
روش‌های مختلفی برای درمان بیش فعالی در کودکان و بزرگسالان وجود دارد که در ادامه بررسی خواهند شد:
درمان‌های دارویی برای بیش‌فعالی
در این روش، پزشک متخصص داروهایی را تجویز می‌کند که منجر به بهبود تمرکز، کاهش بیش‌فعالی و کنترل تکانشگری خواهند شد. این داروها روی انتقال‌دهنده‌های عصبی تأثیر می‌گذارند.
البته درمان دارویی کافی نیست و فرد باید همراه با روان‌درمانی و رفتاردرمانی، سبک زندگی خود را نیز اصلاح کند.
روان‌درمانی و رفتاردرمانی برای اختلال بیش‌فعالی (ADHD)
یکی از روش‌های درمان بیش فعالی بزرگسالان بدون دارو، روان‌درمانی و رفتاردرمانی است. روان‌درمانی نقشی حمایتی در کنار مصرف داروها دارد. در کنار روان‌درمانی، تکنیک‌های رفتاردرمانی می‌توانند با افزایش اعتمادبه‌نفس، غلبه بر ناامیدی و کنترل احساسات، رفتارهای بد را با مفاهیمی دیگر جایگزین کرده و به درمان ADHD کمک کنند.
در همین مسیر، استفاده از مشاوره آنلاین روانشناسی می‌تواند به افراد کمک کند تا در هر زمان و مکان از راهنمایی متخصصان بهره‌مند شوند و روند درمان خود را با پشتیبانی مداوم پیش ببرند.
تکنیک‌های نوین مانند نوروفیدبک و CBT
درمان شناختی رفتاری یا CBT نیز روشی برای آموزش نحوه مدیریت علائم و استراتژی‌های مقابله‌ای است که می‌تواند روشی موثر در درمان بیش فعالی بزرگسالان بدون دارو باشد. در این روش، درمانگر به فرد آموزش میدهد تا رفتارهای خود را کنترل کند.
نوروفیدبک روشی درمانی است که از طریق آن می‌توان امواج مغزی را تنظیم کرده و در نتیجه علائم اختلال نقص توجه یا بیش‌فعالی را کاهش داد. در این روش، الکترودهایی به سر فرد متصل می‌شوند تا فعالیت‌های مغز او را ثبت کنند. با استفاده از بازخورد تصویری یا صوتی، پزشک به فرد آموزش میدهد که چگونه فعالیت‌های مغزی خود را کنترل کند. این روش به بهبود تمرکز، بهبود عملکرد کلی و کاهش تکانشگری کمک خواهد کرد.
خانواده‌درمانی
برای کمک به درمان نقص توجه، والدین، خواهر و برادر و حتی دوستان کودک باید یاد بگیرند چگونه استرس زندگی با کودکی با اختلال ADHD را مدیریت کنند.
والدین چطور به کودکان و نوجوانان مبتلا به ADHD کمک کنند؟
اختلال بیش‌فعالی/کمبود توجه روی تمام بخش‌های زندگی کودکان و نوجوانان تاثیر می‌گذارد. در این شرایط والدین می‌توانند اقدامات زیر را با هدف کمک به فرزند خود انجام دهند.
- انتظارات، دستورالعمل‌ها و محدودیت‌های واضح و ثابتی مشخص کنید.
- برنامه روزانه تنظیم کنید و عوامل حواس‌پرتی را به‌حداقل برسانید.
- از فعالیت‌هایی که کودک یا نوجوان می‌تواند در آن‌ها به موفقیت شخصی برسد، حمایت کنید.
- با تایید رفتارهای مثبت، عزت‌نفس فرزند خود را افزایش دهید.
- برای رفتارهای بد، عواقبی تعیین کنید.
- برنامه منظمی برای خانواده خود داشته باشید که شامل ساعت بیدار شدن، وعده‌های غذایی و ساعت خواب است.
- به فرزند خود در برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری کمک کنید.
- با معلمان فرزند خود همکاری کنید تا مطمئن شوید وظایف خود در مدرسه را انجام می‌دهند.
- برای تلویزیون، تلفن، بازی‌های ویدیویی، کامپیوتر و تفریح با دوستان و شبکه‌های اجتماعی قوانین محکمی وضع کنید.
کلام آخر دکترساینا
کودکان خردسال به‌طور طبیعی پُرانرژی هستند. آن‌ها مدت‌ها بعد از اینکه والدین خود را خسته کردند، هنوز انرژی برای بازی و فعالیت دارند. از طرفی برخی از کودکان سطح فعالیت بیشتری در مقایسه به خواهر و برادر یا دوستان خود دارند. بنابراین هرگونه فعالیت اضافی به‌معنای بیش‌فعالی نیست. در این مقاله با علائم ADHD در کودکان و بزرگسالان و علت‌های آن آشنا شده‌اید. اکنون می‌دانید کدام نشانه‌ها نگران‌کننده هستند و باید برای درمان اقدام کرد. درصورتی‌که تصور می‌کنید خودتان یا فرزندتان علائم بیش‌فعالی را دارید، همین حالا به‌راحتی از پزشکان دکترساینا مشاوره دریافت کنید.
سؤالات متداول
۱. آیا بیش فعالی ارثی است؟
بله، ژنتیک نقش بسیار مهمی در ابتلا به ADHD دارد.
۲. چه چیزی باعث بیش فعالی می شود؟
عوامل متعددی باعث بیش‌فعالی می‌شوند که از آن جمله می‌توان به ژنتیک، عوامل محیطی، سبک زندگی والدین، زایمان زودرس، ضربه به سر و موارد دیگر اشاره کرد.
۳. آیا بیش فعالی در بزرگسالان درمان دارد؟
روش‌های درمانی مختلفی برای بیش‌فعالی در بزرگسالان وجود دارد که شامل مصرف دارو، روان‌درمانی، رفتاردرمانی، درمان شناختی رفتاری و نوروفیدبک هستند.
۴. دلیل بیش فعالی در بزرگسالی چیست؟
مهم‌ترین علت بیش‌فعالی در بزرگسالی، عدم درمان این اختلال در کودکی است.
اطلاعات این مقاله صرفاً برای افزایش آگاهی شماست. به‌هیچ‌عنوان بدون مشورت با پزشک اقدام به خوددرمانی نکنید.
