پرخوری عصبی چیست؟ علائم، عوارض جسمی و روانی و روش‌های کنترل

پرخوری عصبی یک اختلال کاملا جدی است که در آن فرد بین چرخه‌هایی از پرخوری و پاکسازی گیر می‌افتد یعنی اول پرخوری می‌کند و بعد با روش‌هایی مانند بالا آوردن هرچه خورده است، درصدد جبران آن برمی‌آید. اگر به چنین اختلالی مبتلا هستید، نگران نباشید چون قابل‌درمان است اما به‌شرطی که آن را ساده نگیرید و برای کنترل آن اقدام کنید. در این مقاله می‌خواهیم ببینیم پرخوری عصبی چیست و چه علائمی دارد و چگونه می‌توان آن را درمان کرد.

پرخوری عصبی چیست و چگونه بروز می‌کند؟

پرخوری عصبی یا بولیمیا (Bulimia Nervosa) نوعی اختلال خوردن است که با دوره‌هایی از پرخوری و به‌دنبال آن اقدامات جبرانی یا پاکسازی مشخص می‌شود. افراد مبتلا به این اختلال، در دوره‌های پرخوری مقدار زیادی غذا را در یک وعده می‌خورند و سپس تقریبا بلافاصله برای جبران آن، اقداماتی انجام می‌دهند تا از شر هرچه خورده‌اند خلاص شوند.

علت اصلی پاکسازی، احساسات منفی فرد در طول پرخوری است. او می‌داند که نباید این همه غذا بخورد اما چون هیچ کنترلی روی خوردن ندارد، احساس شرم یا خجالت به او دست می‌دهد، به‌ویژه زمان‌هایی که مخفیانه پرخوری می‌کند.

پرخوری عصبی چرخه ناسالمی را تکرار می‌کند که می‌تواند عواقب جدی و حتی خطرناکی داشته باشد؛ البته بیشتر موارد پرخوری عصبی درمان می‌شوند و جای نگرانی نیست.

انواع پرخوری عصبی

بسته به اینکه از چه روش‌هایی برای پاکسازی غذا از سیستم بدن یا جلوگیری از افزایش وزن استفاده می‌کنید، پرخوری عصبی را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد:

پاکسازی با دفع غذا

در این حالت ابتدا پرخوری می‌کنید و سپس، خودتان را مجبور می‌کنید با روش‌هایی مثل استفراغ عمدی، مصرف داروهای ملین برای حرکت سریع‌تر غذا در سیستم گوارش، داروهای ادرارآور یا تنقیه، غذاهای خورده‌شده از بدنتان خارج شوند.

پاکسازی بدون دفع غذا

در این حالت شما دفع غذا ندارید اما برای جبران پرخوری ورزش‌های سنگین انجام می‌دهید یا روزه می‌گیرید. گاهی هم ممکن است به‌مدت طولانی هیچ غذایی نخورید. این روش‌ها ممکن است در برنامه غذایی روزمره شما تداخل ایجاد کند و سلامت عمومی شما را تحت‌تأثیر قرار دهد.

علائم پرخوری عصبی ازنظر جسمی، روانی و اجتماعی

پرخوری عصبی نه‌تنها در رفتار شما، بلکه از نظر سلامت روان و از نظر روابط اجتماعی هم خودش را نشان می‌دهد. به همین دلیل، علائم پرخوری عصبی را می‌توان به‌صورت زیر دسته‌بندی کرد:

علائم رفتاری پرخوری عصبی

• خوردن مقدار زیادی غذا در یک وعده؛
• تخلیه معده برای خلاص‌شدن از غذای خورده‌شده؛
• استشمام بوی استفراغ از فرد بعد از غذاخوردن؛
• پرهیز از غذا یا روزه‌گرفتن که ممکن است به‌دلیل ترس از افزایش وزن یا ترس از روش ناخوشایند پاکسازی پس از آن باشد؛
• محدودکردن کالری یا تغییر ترجیحات غذایی مثل نخوردن برخی غذاها در بین دوره‌های پرخوری؛
• مراجعه مکرر به دستشویی به‌ویژه بعد از غذاخوردن؛
• نوشیدن مقدار بسیار زیادی آب یا نوشیدنی‌های بدون کالری؛
• غذاخوردن مخفیانه یا دروغ‌گفتن به دیگران درباره خوردن غذا؛
• ورزش بیش‌ازحد که ممکن است به دلایل مختلف برای فرد مناسب نباشد؛
• استفاده از مکمل‌های غذایی یا محصولات گیاهی برای کاهش وزن که ممکن است برخی از آنها عوارض جانبی داشته باشند؛
• رفتارهای تکراری یا وسواسی در وارسی شکل بدن؛
• استفاده مکرر از دهانشویه، قرص نعناع یا آدامس.

علائم روانی پرخوری عصبی

• احساس شرم یا گناه بعد از غذاخوردن؛
• ترس از واکنش دیگران درصورت آشکارشدن اختلال؛
• عزت‌نفس پایین و احساس بی‌ارزشی؛
• نارضایتی شدید از شکل و وزن بدن؛
• نوسانات خلقی، تغییرات شخصیتی، طغیان‌های هیجانی؛
• خودآزاری، سوءمصرف مواد یا اقدام به خودکشی؛
• حساسیت به صحبت‌ها و ارجاعات درباره وزن یا ظاهر؛
• احساس بیزاری از خود؛
• اضطراب؛
• افسردگی.

علائم اجتماعی پرخوری عصبی

• تنهایی خودخواسته و انزوا؛
• قطع‌کردن ارتباط با دیگران تا حد ممکن؛
• مشکل در هر فعالیتی که شامل غذا باشد.

علائم پرخوری عصبی ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. برای مثال، برخی ممکن است تا قبل از تخلیه کامل معده دیگر غذای زیاد نخورند. برخی دیگر حتی با یک لقمه غذاخوردن احساس منفی پیدا می‌کنند و چون عادت به دفع اجباری غذا دارند، باز هم خودشان را وادار به پاکسازی می‌کنند. روش‌های پاکسازی هم در همه افراد یکسان نیست.

علل پرخوری عصبی چیست؟

پژوهشگران هنوز نتوانسته‌اند علت دقیق پرخوری عصبی را درک کنند؛ اینکه چرا افراد کنترل خود را روی غذاخوردن از دست می‌دهند و بعد به دفع آن روی می‌آورند. بااین‌حال، به نظر می‌رسد ترکیبی از عوامل مختلف در آن نقش داشته باشند. برخی از این عوامل عبارت‌اند از:

• ژنتیک: داشتن یکی از اعضای نزدیک خانواده مثل والدین یا خواهر و برادر که به یکی از انواع اختلالات خوردن مبتلاست؛
• رژیم‌های نامناسب غذایی: رژیم‌گرفتن به‌شکل نامناسب می‌تواند خطر ابتلا به اختلال خوردن را افزایش دهد؛
• فشارهای اجتماعی و فرهنگ عامه: تأثیر منفی فرهنگ عامه و رسانه‌ها بر تصویر بدن و کاهش عزت‌نفس ممکن است باعث پرخوری عصبی شود؛
• تجربه بدرفتاری در دوران کودکی: سوءاستفاده عاطفی، جسمی یا جنسی در کودکی ممکن است با پرخوری عصبی در سنین بالاتر ارتباط داشته باشد؛
• مشکل در کنار آمدن با هیجانات شدید: اغلب فرد در تلاش برای آرام‌کردن خود و یافتن راهی برای تسکین یا فرار از پریشانی به پرخوری عصبی مبتلا می‌شود؛
• انگ وزن: قضاوت‌شدن به‌دلیل وزن بالا یا درمعرض آزار و تمسخر دیگران قرار گرفتن می‌تواند یکی از دلایل ابتلا به پرخوری عصبی باشد.

عوامل خطر پرخوری عصبی در افراد مختلف

هرچند علل دقیق پرخوری عصبی مشخص نیست، عوامل خطر برای افزایش ابتلا به این اختلال کاملا مشخص هستند. اینکه چه افرادی بیشتر احتمال دارد در دوره‌ای از زندگی‌شان به پرخوری عصبی مبتلا شوند، به عوامل بیولوژیکی، روانی و اجتماعی بستگی دارد. بیایید آنها را بررسی کنیم:

عوامل خطر بیولوژیکی

پرخوری عصبی می‌تواند در هر سن یا مرحله‌ای از زندگی برای افراد از هر جنسیتی، ازجمله مردان، ایجاد شود. بنابراین، برخلاف تصور، فقط زنان نیستند که به پرخوری عصبی مبتلا می‌شوند.

شواهد نشان می‌دهد که پرخوری عصبی وراثت‌پذیری ژنتیکی متوسط تا بالایی دارد. تحقیقات در این زمینه، صدها ژن را که ممکن است بر احتمال ابتلا به اختلال خوردن تأثیر بگذارند، تجزیه و تحلیل کرده‌اند و به این نتیجه رسیده‌اند که این اختلال می‌تواند در خانواده منتقل شود.

عوامل خطر اجتماعی

تأکید فرهنگ‌ها بر لاغری یا بدن‌های ظریف‌تر به‌عنوان ضرورت بهداشتی و سلامتی، همراه با عادی‌سازی رژیم‌غذایی برای رسیدن به ایدئال‌های لاغری، باعث می‌شود افراد براساس ظاهر بیرونی خود را قضاوت کنند که می‌تواند عامل خطر برای ابتلا به اختلالات خوردن ازجمله پرخوری عصبی باشد.

معمولا پرخوری عصبی با رژیم‌های غذایی کاهش وزن شروع می‌شود. محرومیت غذایی ناشی از آن و تغذیه ناکافی، می‌تواند چیزی را که در واقع یک واکنش به گرسنگی است تحریک کند. برای برخی، میل به خوردن غیرقابل کنترل است و به پرخوری منجر می‌شود. ازآنجاکه این افراد می‌دانند رژیم دارند، به‌دنبال پرخوری به رفتارهای جبرانی روی می‌آورند. تکرار این رفتار درنهایت به چرخه «پرخوری، تخلیه، ورزش» می‌انجامد که با گذشت زمان به نوعی اجبار تبدیل می‌شود.

عوامل خطر روان‌شناختی

افرادی که احساس ناکافی‌بودن می‌کنند یا ویژگی‌های شخصیتی خاصی مانند کمال‌گرایی و اضطراب دارند، بیشتر درمعرض خطر ابتلا به پرخوری عصبی هستند. این افراد به‌علت عزت‌نفس پایین معمولا نسبت به ارزیابی‌های منفی حساسیت بیشتری دارند و نمی‌توانند با رفتارهای تکانشی یا وسواسی مقابله کنند.

عوارض جسمی و روانی ناشی از پرخوری عصبی

اختلال پرخوری عصبی عوارض زیادی برای سلامتی دارد که برخی از آنها حتی به قیمت جان فرد تمام می‌شوند. برخی از این عوارض را در ادامه توضیح داده‌ایم:

مشکلات دستگاه گوارش

پرخوری عصبی می‌تواند بر تمام قسمت‌های دستگاه گوارش شما تأثیر بگذارد. بالا آوردن مکرر، اندازه غدد بزاقی را افزایش می‌دهد و باعث می‌شود صورت و فکتان متورم به نظر برسد. لب‌هایتان پف می‌کنند و گونه‌هایتان سنجاب‌مانند می‌شوند. حتی پشت دست‌ها و بند انگشت‌های شما به‌دلیل استفاده از دست برای ایجاد استفراغ پینه می‌بندد.

استفراغ عمدی سبب سوزش و زخم‌شدن گلو، مری، معده و روده‌ها می‌شود. حتی ممکن است به‌دلیل بازگشت مکرر اسید معده به مری و گلو، به رفلاکس مبتلا شوید. التهاب مری (ازوفاژیت) و پارگی آن از سایر عوارض مربوط به پرخوری عصبی هستند.

اگر برای پاکسازی عادت به استفاده از ملین‌ها دارید، باید بدانید که به‌تدریج یبوست و سندرم روده تحریک‌پذیر (IBS) هم سراغتان خواهد آمد.

مشکلات دندانی

وقتی زیاد بالا می‌آورید، اسید معده به دهان برمی‌گردد و به مینای دندان شما آسیب می‌رساند. این مشکل می‌تواند به پوسیدگی و حساسیت دندان‌ها منجر شود و رنگ دندان‌های شما را تغییر دهد. بیماری‌های لثه و عفونت دهان و دندان هم از مشکلات رایج دندانی در پرخوری عصبی هستند.

کم‌آبی بدن

استفراغ عمدی با ازدست‌دادن مایعات یا سایر روش‌های دفع مانند استفاده از داروهای ادرارآور، می‌تواند باعث کم‌آبی بدن و برهم‌خوردن تعادل الکترولیت‌ها مثل کلسیم، سدیم و پتاسیم شود. سطح پایین پتاسیم یا سدیم می‌تواند مشکلات قلبی یا کلیوی را به همراه داشته باشد. سطح غیرطبیعی الکترولیت و افت سطح قند خون ممکن است باعث تشنج و غش‌کردن شود.

بیماری‌های روانی

بیشتر افراد مبتلا به پرخوری عصبی مستعد ابتلا به مشکلات روانی دیگری ازجمله اضطراب، افسردگی، اختلال دوقطبی یا سوءمصرف الکل یا مواد مخدر هستند. آنها بیشتر از دیگران درمعرض رفتارهایی مانند خودکشی و خودآزاری (مثل ایجاد بریدگی یا زخم در بدن) قرار دارند.

سایر عواقب خطرناک پرخوری عصبی

اگر پرخوری عصبی درمان نشود و به‌مدت طولانی ادامه یابد، عوارض خطرناک‌تری ممکن است با آن همراه باشد که برخی از آنها عبارت‌اند از:

• ضربان قلب نامنظم (آریتمی)؛
• نارسایی قلبی؛
• دیابت نوع ۲؛
• پارگی معده یا مری؛
• نارسایی کلیه؛
• گاستروپارزی که در آن معده غذا را دیر هضم می‌کند.

درمان زودهنگام پرخوری عصبی ممکن است از هرگونه عوارض و اثر طولانی‌مدتی که این بیماری ممکن است ایجاد کند، جلوگیری به عمل آورد.

تفاوت پرخوری عصبی و بی‌اشتهایی عصبی

پرخوری عصبی از برخی جهات شبیه بی‌اشتهایی عصبی است. در هردو، ذهن شما با غذا درگیر است و نوعی اجبار برای لاغربودن دارید. افراد مبتلا به بی‌اشتهایی عصبی به‌شدت آنچه را که می‌خورند محدود می‌کنند، تا جایی که دچار کمبود وزن می‌شوند.

فرد مبتلا به بی‌اشتهایی عصبی ممکن است گاهی به دوره‌های پرخوری و پاکسازی مبتلا شود اما این ویژگی اصلی این اختلال نیست.

تفاوت پرخوری معمول با اختلال پرخوری عصبی

تفاوت اصلی پرخوری معمولی و پرخوری عصبی در شدت، الگوها، انگیزه‌ها و تأثیرات جسمی و روانی آنها نهفته است. به‌طور کلی، ماهیت این دو با هم متفاوت است. شما ممکن است در یک مهمانی یا تعطیلات مقدار زیادی غذا در یک وعده بخورید و بگویید پرخوری کرده‌اید. این نوع پرخوری اغلب به‌خاطر گرسنگی، موقعیت خاصی که در آن هستید و میزان لذتی که از حضور در آن جمع می‌برید اتفاق می‌افتد. بعد از آن هم نه احساس گناه دارید و نه برای جبران آن از روش پاکسازی استفاده می‌کنید. از آن مهم‌تر، شما کاملا روی این موضوع کنترل دارید و فقط گاه‌گاهی اتفاق می‌افتد.

پرخوری عصبی شامل دوره‌های مکرر پرخوری و پاکسازی است. نه‌تنها روی پرخوری‌تان کنترلی ندارید، بلکه بعد از انجام آن احساس شرم و گناه شدیدی می‌کنید و سعی می‌کنید با روش‌های ناسالم آن را پاکسازی کنید. بیشتر مواقع این نوع پرخوری به‌دلیل انزجار از تصویر بدن و رژیم‌های لاغری نامناسب اتفاق می‌افتد.

تشخیص پرخوری عصبی چگونه انجام می‌شود؟

پزشک درصورتی‌که احتمال بدهد به پرخوری عصبی مبتلا هستید، احتمالا از شما درباره عادات غذایی، کاهش یا افزایش وزن و علائم جسمی دیگر سؤال می‌کند. علاوه بر آن ممکن است آزمایش‌ها و معایناتی را انجام دهد که در ادامه به آنها اشاره می‌کنیم:

• معاینه فیزیکی کامل؛
• تجویز آزمایش خون و ادرار؛
• اکو قلب؛
• معاینه روان‌شناختی برای بررسی ارزیابی شما درباره تصویر بدنتان؛
• آزمایش‌های دیگری برای رد بیماری‌های دیگری که باعث کاهش یا افزایش وزن شما شده‌اند.

برای تشخیص پرخوری عصبی، علاوه بر ارزیابی‌های پزشکی و روان‌شناختی، می‌توانید با استفاده از خدمات مشاوره آنلاین روانشناسی هم خیلی راحت‌تر وضعیت خودت رو بررسی کنید و راهکار بگیرید.

درمان پرخوری عصبی

برای درمان پرخوری عصبی، پزشک هم به مشکلات جسمی و هم به مسائل روانی شما توجه می‌کند. ممکن است ترکیبی از دارو و مشاوره برای شما مناسب باشد. فراموش نکنید که درمان پرخوری عصبی برای هر فرد بسته به ویژگی‌های فردی، سبک زندگی، اولویت‌ها، مسئولیت‌ها، سیستم‌های حمایتی و دسترسی به خدمات متفاوت است. برخی از رویکردهای درمانی رایج برای پرخوری عصبی شامل موارد زیر هستند:

• درمان شناختی‌رفتاری برای اختلالات خوردن (CBT-ED)؛
• درمان دیالکتیکی رفتاری (DBT)؛
• درمان دارویی؛
• درمان بین‌فردی (IPT)؛
• درمان مبتنی بر خانواده (FBT)؛
• مشاوره تغذیه‌ای.

درمان شناختی رفتاری

درمان شناختی رفتاری نوعی گفتاردرمانی است. این نوع درمان به شما می‌آموزد که افکار، هیجانات و الگوهای رفتاری را که باعث می‌شوند به‌سمت پرخوری و پاکسازی گرایش داشته باشید، بشناسید و سعی کنید آنها را تغییر دهید. علاوه بر آن، این رویکرد به شما در توسعه مهارت‌های مقابله‌ای کمک می‌کند.

رفتاردرمانی دیالکتیکی

این روش درمانی ترکیبی از درمان شناختی‌رفتاری و تکنیک‌های ذهن‌آگاهی است که به شما کمک می‌کند آگاهی‌تان را از افکار، احساسات و محرک‌های پرخوری افزایش دهید. مشاهده بدون قضاوت یکی از تکنیک‌های ذهن‌آگاهی است که به شما کمک می‌کند قبل از واکنش‌های تکانشی مثل پرخوری یا پاکسازی لحظه‌ای تأمل کنید و آن واکنش‌ها را انجام ندهید.

دارودرمانی

برخی داروها مثل مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) که نوعی داروی ضد افسردگی هستند، می‌توانند با کاهش علائم افسردگی و درمان اضطراب به افرادی که پرخوری عصبی آنها ناشی از این اختلالات است کمک کنند.

برخی داروهای دیگر نظیر داروی ضد افسردگی فلوکستین (پروزاک) هم برای پرخوری عصبی می‌تواند مفید باشد. سازمان غذا و دارو (FDA) آن را برای این اختلال تأیید کرده است.

نکته بسیار مهم آن است که مصرف این داروها باید حتماً تحت نظر پزشک انجام شود و افراد می‌توانند برای دریافت راهنمایی در مورد مصرف دارو، در هر زمان از خدمات روانپزشک آنلاین استفاده کنند.

درمان بین‌فردی (IPT)

این روش درمانی بر مشکلاتی تمرکز دارد که ممکن است به‌خاطر پرخوری عصبی در روابط عاطفی شما با دیگران ایجاد شده باشد. همان‌طور که گفتیم، این اختلال می‌تواند باعث شود به‌خاطر ترس از فاش‌شدن یا قضاوت، به تنهایی یا انزوا روی آورید و بسیاری از روابط‌تان با دیگران را قطع کنید. با درمان بین فردی می‌توانید نحوه تعامل خود با دیگران را بازسازی کنید.

درمان مبتنی بر خانواده (FBT)

این روش درمانی که اغلب برای کودکان و نوجوانان کاربرد بیشتری دارد، به خانواده‌ها کمک می‌کند یاد بگیرند چگونه در درمان اختلال پرخوری عصبی در فرزندان و عزیزانشان مشارکت کنند.

مشاوره تغذیه

مشاوران تغذیه با هدف آموزش عادات غذایی خوب به شما کمک می‌کنند سیگنال‌های گرسنگی و سیری بدن خود را تشخیص دهید. همکاری با آنها رابطه سالم‌تری بین شما و غذاها ایجاد می‌کند تا نگرشتان نسبت به خوردن را تغییر دهید. نکته مثبت این روش درمانی کمک به تثبیت وزن شماست که همیشه در پرخوری عصبی با آن درگیر هستید.

سایر رویکردهای درمانی

علاوه بر این رویکردها، اگر به گروه‌های حمایتی هم دسترسی دارید می‌توانید از آنها کمک بگیرید. ارتباط با افرادی که تجربیات مشابهی با شما دارند ممکن است به بهبودی شما از پرخوری عصبی کمک کند.

درنهایت اگر پرخوری عصبی به جاهای باریک کشید ممکن است لازم باشد مدت کوتاهی در بیمارستان بستری شوید. البته این اتفاق اغلب رخ نمی‌دهد. بیشتر رویکردهای درمانی پرخوری عصبی سرپایی هستند و زود به نتیجه می‌رسند.

نقش خانواده در حمایت از بهبود بیمار

اگر فکر می‌کنید یکی از عزیزان شما یا فرزندتان علائم پرخوری عصبی دارد، با او صادقانه و واضح درباره نگرانی‌تان صحبت کنید. او را مجبور به دریافت کمک نکنید؛ درعوض مشوق و حمایت‌گر باشید.

افراد مبتلا به پرخوری عصبی لزوما چاق نیستند. حتی برخی از آنها وزن متوسطی دارند. به همین دلیل، از روی ظاهر افراد نمی‌توان تشخیص داد که فرد به پرخوری عصبی مبتلا هست یا نه. برخی از نشانه‌های پرخوری عصبی که خانواده و دوستان ممکن است متوجه شوند شامل موارد زیر است:

• فرد همیشه درباره غذاخوردن یا اضافه‌وزن نگران است؛
• از تصویر بدنش منزجر است یا با واژه‌های منفی اندامش را توصیف می‌کند؛
• مقادیر غیرمعمول و زیادی از غذا را در یک وعده می‌خورد؛
• پس از پرخوری یا درهنگام غذاخوردن بلافاصله به دستشویی می‌رود؛
• رژیم‌غذایی سختی دارد؛
• پس از پرخوری روزه می‌گیرد؛
• رفلاکس اسید، مشکل در دفع مدفوع و سایر مشکلات معده در او مشاهده می‌شود؛
• دوست ندارد در مقابل دیگران غذا بخورد و ترجیح می‌دهد مخفیانه غذا بخورد؛
• ورزش‌های سنگین انجام می‌دهد؛
• روی بند انگشتان یا دست‌هایش جای زخم یا پینه دارد؛
• دست، صورت، گونه‌ها و فکش متورم است؛
• انواع داروهای ملین در وسایلش موجودند که پزشک تجویز نکرده است؛
• اغلب اوقات بوی استفراغ از دهانش استشمام می‌کنید.

پیشگیری از پرخوری عصبی

ازآنجاکه دقیقا مشخص نیست چرا افراد به پرخوری عصبی مبتلا می‌شوند، یافتن روش‌هایی برای پیشگیری از آن دشوار است. بااین‌حال، راه‌هایی برای آموزش نگرش‌ها و رفتارهای سالم درباره غذا و تصویر بدن به‌ویژه از دوران کودکی و نوجوانی وجود دارد. به برخی از آنها در ادامه اشاره کرده‌ایم:

• تا حد امکان وعده‌های غذایی خانوادگی منظمی داشته باشید؛
• به غذاها برچسب خوب یا بد نزنید؛
• تصویر واقع‌بینانه و مثبتی از بدن خود داشته باشید؛
• از رژیم‌های لاغری سختگیرانه که توجهی به سلامتی شما ندارند خودداری کنید؛
• به‌جای نگرانی درباره وزنتان، سعی کنید عادات سالم غذایی و سبک زندگی در خود ایجاد کنید.

سؤالات متداول